دکان دوست فروشی
یادداشتی از نمایشگاه وفاداری نام های سیاست از امیر حسین بیانی
نقاشی های چند گوشه ای امیر حسین بیانی در نگاه اول بازنمایی از مناظر دریا، جنگل، پاییز و زمستان است، اما پس از سپری شدن اندک زمانی تمام معادلات ذهنی از پیش ساخته شده مخاطبش را برهم می زند و تمام قوانین و نشانه های تا به اینجا شناخته شده را به زیر سوال می برد. دریایی که در تلالو نور خورشید می درخشد، محبوس شده در خطوطی که در همنشینی با یکدیگر اصرار بر درک فضایی سه بعدی دارند. گویی این خطوط ترسیم شده بر روی مناظر همان لحظه فاصله گذاری است، فاصله بین چیزی که از قبل میشناختیم و چیزی که بایستی از نو درک کنیم. مناظری چشم نواز که از قاب چهار گوش بوم رهایی یافته اند اما در فضای سه بعدی و گاها مکعب مستطیلی ترسیم شده خطوط به دام افتاده اند. حالا دیگر میفهمیم که هان اینها دیگر جنگل و دریا و کوه نیستند و در ادامه از خود می پرسیم پس بازنمایی از کجا؟ چه چیز؟ چه وقت؟چه واژه؟ چه اسم یا چه نمادی هستند؟ در اینجاست که تمام نظام های نشانه شناسیمان که از کودکی تا به حال فرا گرفته ایم دچار فروپاشی می شوند و مجبوریم برای آنچه می بینیم در ابتدا ادراکی دست و پا کنیم تا در ادامه اگر پیشرفته حاصل شد به آوایی خود ساخته از آنچه در مقابل دیدگانمان است برسیم، حالا دیگر به هیچ عنوان نمیتوانی بگویی شاهد چه هستی و این همان فرار هوش مندانه به هنرمند از قواعد و چهار چوب هاست که تا بحال وضع شده ولی در ادامه ناگزیر هنرمند اعتراف می کند که با تمام این تلاش ها در جایی به دام چهارچوب ها و قواعد خواهد افتاد. رسم خط هایی که فعلا نمیتوان برای آن نامی گذاشت، خطوط ترسیم شده روی نقاشی ها گاهی ما را به فرم خطی مکعب مستطیل نزدیک می کند و در جایی دیگر به فرم خطی و سه بعدی ترسیم از چند پلکان می رساند. خطوط مدام درحال تغییراند و تنها موردی که از آن تبعیت می کنند اصرار برحبس شدن و خط کشی کردن بخشی از فضا است. معادل های بیرونی این خطوط هر نامی را می توانند به خود گیرند. از خطوط مکعب مستطیل و فرم های مشابه تا مذهب، دین ، سیاست یا هر آنچه در آینده تحت عنوان باید ها و نباید ها که به موجوات زنده گوشزد یا معرفی خواهد شد. حالا داخل این رسم خط های سه بعدی جادویی هنرمند هرچه میخواهی بریز. بیانی مناظر چشم فریبش را ریخته و من شاید تصویری از اجتماع انسانی را در رسم خط های بیانی در ذهنم بگنجانم. شاید به این واسطه تمام آوا ها و نشانه ها را از روی روابط میان این موجودات زنده بردارم و از نو در ذهنم روابط یا قواعدی جدید بنا کنم چه بازی سرگرم کننده و دلفریبی، شاید هم دکان دوست فروشی ای درهمان حین بنا کنم. اما وقتی در همین بازی هم رو به جلو می روی به رهایی مطلق نمیرسی این ذهن سرکوبگر است که بخشی از شادی ها و قهقه های ذهنیمان را با پُتک هنجارشکن پس مانده، هزار تکه میکند. تابلو حجم های بیانی حتی در تقلای بی پایان از چهارچوب های تعیین شده و در فرار رو به جلو از دیوار گالری هم فاصله گرفته و خود را چند قدم نزدیک تر به مخاطبش عرضه می کند. نمایشی از تلاشی تحسین برانگیز برای فرار از تمام قواعد، اما در نهایت باز هم در حجم مابین دیوار ها مجبورند که چینشی خاص به خود بگیرند. باز هم مجبورند که تلاش کنند و راهی برای رهایی یابند. گویی فضای تاریک گالری با اندک نورهای متمرکز به مثابه ی ذهن و نقاشی ها به مثابه افکار و رهایی به مثابه تمنای قلبی.رهایی آویی که بر اساس قوانین نشانه شناسی سرسری میشناسیمش اما تجربه ایست کمتر به وقوع پیوسته و در آخر یک سوال برایمان باقی می ماند. آیا واژه ای مثل رهایی که تجربه ای ناپایدار و شاید غیر واقعی باشد می تواند آواهایی بسیار البته قابل فهم برای عموم به تعداد انسان ها داشته باشد؟